Trucks
Om 10 uur ’s avonds staan de meeste trucks geparkeerd binnen de hekken van de enorme bouwlocatie van Eko Atlantic. Bij het licht van straatlantaarns is een aantal islamitische chauffeurs aan het bidden, terwijl anderen hun dunne matjes op de grond hebben gelegd en een deken over zich heen hebben getrokken.
Matthew Ude maakt zich klaar om te gaan slapen. Zoals elke dag heeft hij vandaag met zijn Volvo FMX in de steengroeve 150 km ten noorden van Lagos blokken graniet opgehaald voor de acht kilometer lange beschermwal die Eko Atlantic scheidt van de zee.
“We rijden nooit ’s nachts, dat is te gevaarlijk. Het risico dat je onderweg wordt tegengehouden door overvallers, is dan veel te groot”, zegt Matthew.
Eko Atlantic moet de toekomst van Lagos worden. Bedrijventerreinen en woonwijken worden bijeengebracht op een kunstmatig schiereiland van tien vierkante km dat grenst aan het gebied dat bekend staat als Victoria Island. De beschermwal is uitgetest om er zeker van te zijn dat die bestand is tegen de ergste stormen, en op het gebied binnen de wal wordt zand opgebracht dat is gewonnen uit de zee.
De naam ´Eko´ stamt uit de lokale taal Yoruba en betekent ´mensen van het eiland Lagos´, de oorspronkelijke bevolking. Matthew komt hier echter niet vandaan. Hij maakt deel uit van de etnische groep de Igbo, en hij rijdt al vanaf 1978 met trucks door Nigeria. Zijn werk werd zijn hobby.
“Ik leerde met trucks rijden bij een Frans bedrijf dat Renault-trucks had. Dit is de eerste Volvo-truck waarmee ik rij en ik ben er weg van. De truck heeft een goed remsysteem, het stuursysteem is perfect en de balans uitmuntend, zelfs wanneer ik met een zware lading rijd”, zegt hij.
Zes dagen per week verlaat Matthew de locatie Eko Atlantic ´s ochtends om vier uur. Hij wordt vergezeld door zijn ´motorboy´, zoals de helpers daar worden genoemd, de 24-jarige Gift Mwaele. Gift maakt de truck schoon, geeft Matthew aanwijzingen als hij achteruitrijdt op krappe plekken, en fungeert als de extra ogen op de weg die noodzakelijk zijn bij het rijden in het drukke verkeer. Dagelijks rijden er wel 200 trucks van verschillende steengroeves naar Eko Atlantic.
Omdat de wegen slecht zijn, vormt het verkeer ons grootste probleem. Uitstappen om een lekke band te repareren, kan al gevaarlijk zijn.
De eerst stop vandaag is in Ibadan, waar het kantoor en de werkplaats van het transportbedrijf zijn gevestigd en waar Matthew en Gift hun laadorder afhalen. Deze weg wordt beschouwd als een van de hoofdwegen van het land, maar het asfalt is opgelapt en in slechte staat, en zelfs als het ´s ochtends niet druk is, doen ze er meer dan twee uur over om op hun bestemming te komen.
Wanneer ze hun laadorder hebben gekregen, verlaat Matthew de hoofdweg voor een kleinere weg, die uiteindelijk overgaat in een onverharde weg die naar de groeve leidt.
“Omdat de wegen slecht zijn, vormt het verkeer ons grootste probleem. Uitstappen om een lekke band te repareren, kan al gevaarlijk zijn”, zegt Matthew.
De onverharde weg naar de groeve wordt omzoomd door dichte vegetatie. Hier en daar staan bataatplanten, cassave en enkele bananenbomen. De truck laat een wolk van fijn stof achter zich en er fladderen gele vlinders langs de voorruit.
Plots doemt de groeve op, midden in het bos. Witte trucks met gele laadbakken rijden achter elkaar om hun ladingen op te halen. Er klinkt een oorverdovend gebonk wanneer de granieten blokken op de trucks worden geladen. Terwijl hij zijn beurt afwacht, maakt Matthew van de gelegenheid gebruik om met de andere chauffeurs te praten.
De blokken graniet voor de ´Grote wal van Lagos´ hebben een doorsnee van maar liefst 1,5 meter en de trucks kunnen tot 30 kubieke meter laden. Het is dus niet het gewicht dat bepaalt hoeveel stenen er op elke rit naar de wal kunnen worden getransporteerd, maar de ruimte op de laadbak.
Wanneer Matthew en Gift klaar zijn met laden, wegen ze hun truck bij het verlaten van de groeve en dan is het tijd om terug te rijden naar Lagos. Het is nu 14.30 en het verkeer is veel drukker. Gewoonlijk vergt het vier uur om terug te rijden naar Eko Atlantic en Matthew weet dat hij pas in het donker aankomt. Stoppen om ergens te gaan eten, kan echt niet.
“We kunnen niet steeds stoppen, anders komen we er nooit,” zegt hij.
Matthew en Gift brengen eigenlijk hun hele werkdag door in de truck. Ze nemen eten mee voor onderweg en, als het wat traag gaat, zet Matthew de cd-speler aan. Tussen twee goed gelezen bijbels ligt hun muziekverzameling met Paul Simon, Stevie Wonder, James Brown en de countryster Skeeter Davis.
“En uiteraard heb ik ook wat Nigeriaanse muziek”, zegt Matthew lachend.
Hij is afkomstig uit de staat Enugu is in het zuidoosten van Nigeria, die voorheen Biafra werd genoemd. Zijn vader was een marktkoopman, maar de familie kwam geld tekort, dus moest Matthew na één jaar middelbare school gaan werken.
“Er waren vijf kinderen in ons gezin. Ik was de enige zoon en moest al in een vroeg stadium voor mezelf zorgen. Vrachtwagenchauffeur worden was in feite de enige mogelijkheid, aangezien ik geen geld had om te investeren in een eigen bedrijfje en mijn familie niet genoeg land had voor ons allemaal.”
Het rijden in Nigeria is soms echter behoorlijk onvoorspelbaar. Matthew wijst naar een rivier die bij zware regenval buiten haar oevers treedt. Het verkeer komt dan tot stilstand en het transport moet wachten tot het water zich terugtrekt.
Vrachtwagenchauffeur worden was in feite de enige mogelijkheid, aangezien ik geen geld had om te investeren in een eigen bedrijfje en mijn familie niet genoeg land had voor ons allemaal.”
We passeren een tankwagen die die ochtend vanaf de andere kant kwam en is gekanteld. De plaatselijke bevolking heeft snel de inhoud eruit kunnen halen. Alles liep dit keer goed af, maar het gebeurt ook dat de vloeistof in brand vliegt met gewonden of zelfs doden tot gevolg.
De truck en enkele andere beschadigde voertuigen langs de kant van de weg illustreren duidelijk de beschrijving die Matthew geeft van het verkeersklimaat in dit land waar geen verkeersregels lijken te gelden.
Maar Matthew rijdt kalm en veilig. Thuis in Lagos heeft hij een vrouw en vier kinderen, maar die ziet hij alleen ´s zondags.
“We maken lange dagen en ik kan ´s avonds niet naar huis gaan. Het verkeer in Lagos is veel te chaotisch. Maar op zaterdagavond ga ik na het werk naar huis en breng ik de zondag door met mijn gezin. We gaan dan ook meestal naar de kerk.”
De dag in Nigeria gaat al snel over in de avond, en wanneer Matthew de bouwlocatie van Eko Atlantic oprijdt, is het al donker. Een lange rij trucks is tot aan de kade gereden en heeft de lading gedumpt op de plek waar de beschermwal op de zee stuit.
Matthew wacht onder de schijnwerpers tot het zijn beurt is om naar voren te rijden, de nauwe pier op te draaien en vervolgens achteruit te rijden om de blokken graniet in de zee te dumpen. De golven slaan ritmisch tegen de wal en zelfs als de temperatuur is gedaald, blijft de lucht nog warm, zilt en vochtig. Vanaf de kust zijn slechts enkele flauwe lichtjes van Lagos zichtbaar.
De werkdag zit erop. Achter zijn stoel heeft Matthew een opgerolde bundel die hij ´s avonds uitspreidt over de twee stoelen in de cabine waar hij slaapt.
Om vier uur ´s ochtends is hij weer klaar om de dag te beginnen. Dan gaan de eerste trucks uit Eko Atlantic weer op weg naar het noorden.
Volvo FMX 6×4, trekker bedoeld voor zware ladingen; vlakke laadbak van Meiller-Kipper; D13 Euro 3-motor met een vermogen van 400 pk.
Vanwege de slechte wegen ligt de maximumsnelheid van de Volvo-trucks die worden geleverd aan Nigeria op 75 km/u.
Transporttaak: Tot dusver zijn 50 trucks geleverd voor het transporteren van granietblokken voor de lange beschermwal in Lagos die wordt gebouwd rondom Eko Atlantic.
