Trucks
Rood stof stuift op achter de truck van Maxine Taylor. Ze rijdt met 90 kilometer per uur, de horizon strekt zich voor haar uit en de weg glinstert in de verschroeiende hitte van Australië. Dit is de outback.
Buiten is het 48 graden Celsius, maar dat had nog veel erger gekund. Temperaturen in de outback lopen vaak op tot ver in de vijftig.
“Je moet veel water drinken, anders heb je hier heel snel last van uitdroging”, legt Maxine uit. “De hitte kan je echt slopen. Zonder airco overleef je het niet.”
De 52-jarige oma is honderden kilometers verwijderd van alles en iedereen. Het is hier zeer eenzaam. Geen teken van leven, met uitzondering van af en toe een rund, kameel of dingo die de weg oversteekt, of een andere truck uit tegengestelde richting.
Je moet veel water drinken, anders heb je hier heel snel last van uitdroging.
Ze draait het volume van de stereo omhoog en zingt mee met de Australische rocklegende Jimmy Barnes. Dat brengt de adrenaline op gang, zegt ze. Wellicht dat het haar ook aan wat anders doet denken dan aan de man die naast haar had moeten zitten, rijdend met trucks door de stoffige outback.
“Mijn man heeft me in feite overgehaald om met roadtrains te gaan rijden toen hij ziek werd”, zegt ze. “Zo konden we zijn laatste jaren samenwerken en kon ik mij financieel onderhouden.”
Drie jaar lang werkte het echtpaar voor hetzelfde bedrijf. Ze woonden samen met andere personeelsleden op een kamp waar ze elkaar elke avond zagen, voordat Maxines man twee jaar geleden overleed.
“Dat blijft altijd in je hoofd zitten. Ik denk elke dag aan hem en ik rij volgens mij ook nog voor hem, ook al is hij niet meer onder ons.”
Maxine rijdt tussen Woodie Woodie in de afgelegen regio Pilbara in westelijk Australië en de kustplaats Port Hedland. Heen en terug is het 800 kilometer. Een afstand die ze acht weken lang dagelijks rijdt, met één dag rust na zes dagen. Daarna gaat ze twee weken naar haar huis in Brisbane, 5000 km verderop aan de Australische oostkust. Op de rit landinwaarts zijn haar vier grote trailers leeg. Op weg naar de haven zijn ze geladen met mangaanerts, een zwart metaalhoudend gesteente dat er uitziet als kolen en dat wordt gebruikt bij het vervaardigen van roestvrij staal.
Het zijn lange dagen. Gewoonlijk neemt de rit op en neer circa 12 tot 13 uur in beslag. Dit kan echter wel oplopen tot 17 uur als je een lekke band krijgt, wanneer er een storing is of de wegcondities niet optimaal zijn. Wanneer het natte seizoen aanbreekt, moet je soms dagenlang wachten tot de overstromingen afnemen.
De groeve werkt met doorlopende diensten, dus zodra Maxine terugkomt op de basis en haar lading heeft afgeleverd, springt een andere chauffeur achter het stuur voor de volgende rit. Wanneer hij 12 of 13 uur later weer terug is, klimt zij meteen weer achter het stuur, zet ze haar favoriete album van Jimmy Barnes aan en begint het weer van voren af aan.
Er zijn niet veel vrouwen die hier werken, en Maxine geeft toe dat ze slechts één andere vrouw heeft gezien die met roadtrains rijdt. Wanneer naar haar beroep wordt gevraagd, geloven velen gewoon niet dat ze echt met roadtrains rijdt, vooral niet als ze mensen voor het eerst ontmoet. “Ze zeggen dan alleen ‘wow, zo zie je er niet uit’”, zegt ze.
Toch wilde Maxine altijd al vrachtwagenchauffeur worden. Haar vader was chauffeur net als haar overleden man, en zij vindt het rijden heel vanzelfsprekend. En ook al is ze dan een vrouw in een mannenwereld, ze weet dat de mannen haar respecteren en zij respecteert hen ook.
De jongens zijn fantastisch. Ze roepen me ook steeds op op de radio, ‘Max, alles OK?’ Dat doen we allemaal. En dat is niet omdat ik een vrouw ben. We letten gewoon allemaal op elkaar. We zitten hier al een hele tijd, dus we zijn als familie voor elkaar.
“De jongens zijn fantastisch”, zegt ze. “Als je stopt of pech hebt, komen ze vragen of je voldoende water en voedsel bij je hebt! Of ze stoppen om je te helpen. We kunnen uitstekend met elkaar overweg, en ze roepen me ook steeds op via de radio, ‘Max, alles OK?’ Dat doen we allemaal. En dat is niet omdat ik een vrouw ben. We letten gewoon allemaal op elkaar. We zitten hier al een hele tijd, dus we zijn als familie voor elkaar.”
Maxine en haar collega's houden regelmatig een barbecue. Dan drinken ze wat en wordt er veel gepraat en gelachen om het moreel hoog te houden.
“We begrijpen elkaar, iedereen is echt vriendelijk en iedereen kan met elkaar overweg. Dat moet ook wel in deze omgeving, waar we meer tijd met elkaar doorbrengen dan met onze familie.”
Haar eigen familie woont verspreid over Australië. Haar thuis staat in Brisbane, waar één van haar drie volwassen kinderen woont. Maar haar twee andere kinderen wonen verder naar het zuiden in New South Wales. Ze heeft twee kleindochters en, zegt ze met overduidelijke verrukking, een kleinzoon 'onderweg'.
“Soms zit ik wat te mijmeren”, zegt ze. “Je gedachten dwalen dan wat af. Ik zie mijn familie niet zo vaak. Dat baart me niet echt zorgen. Als we weer bij elkaar zijn, is het altijd goed. Ik denk dat ik er maar aan moet wennen.”
De beslissing om haar huis in Brisbane te houden, en daarmee een hypotheek, is een van de belangrijkste redenen waarom ze nog steeds met trucks rijdt. Maar ook al woont ze al 25 jaar in Brisbane, het kamp bij de groeve in Port Hedland duidt ze tegenwoordig als 'thuis' aan.
“Na acht weken kijk ik ernaar uit om naar mijn huis in Brisbane te gaan, maar als ik daar ben, en er is niemand, ga ik graag weer terug. De omgeving en het kampmilieu zijn geweldig.”
Hier raken de chauffeurs niet alleen gehecht aan elkaar. Ze raken ook gehecht aan hun grote Volvo-combinaties. Vanwege de zware ladingen die het bedrijf vervoert, moeten de trucks ten minste één keer per week worden onderhouden. De chauffeurs moeten elke dag bijtanken en controles uitvoeren om de trucks continu aan de gang te houden.
“Ze rijden heel comfortabel en probleemloos en we verzorgen de trucks alsof ze van onszelf zijn. Je zit ook steeds in dezelfde truck dus je zorgt dat die netjes blijft en goed verzorgd. Als er een chauffeur in rijdt die er niet goed mee omgaat, vind ik dat erg vervelend”, zegt Maxine en ze voegt eraan toe: “Mijn vader reed zelf ook Volvo. Nu rijd ik ook Volvo, dus dit ligt me erg na aan het hart.”
Hoeveel ze ook van haar truck houdt en de bijbehorende levenswijze, Maxine denkt ook na over een leven na het rijden met mangaanerts door de woestijn.
“Ik denk dat ik dit nog een jaartje of vijf blijf doen en dan wellicht met pensioen ga”, zegt ze. “Ik weet nog niet precies wat ik ga doen. Waarschijnlijk ga ik meer tijd doorbrengen met mijn familie in New South Wales.”
Maar op dit moment geniet ze van elke minuut op de weg en ze draait het volume van de stereo omhoog om via de radio grappen te maken met 'de jongens'.
“Ik vind het gewoon heerlijk”, zegt ze. “Ik hoop dat mijn man trots zou zijn op wat ik doe. Ik denk het wel.”
Truck: “Quad” roadtrain.
Model: Volvo FH16.
Motor: 700 pk, koppel 3.150 Nm met I-Shift.
Trekker: 10X6 (tri drive met dubbele besturing).
Trailer: 4 trailers - 2 “A” trailers, 2 dolly's en een B-double (combinatie van 7 stuks in totaal).
Gewicht: 175 ton (totaalgewicht van combinatie).
Laadvermogen: Ruim 113 ton.
Lengte: 53,5 meter.
Wielen: 84.
Brandstof: Max. capaciteit 1.840 liter. (Er is nergens gelegenheid tot tanken tussen de verschillende groeven en Port Hedland en ritten van meer de 800 km zijn niet ongebruikelijk).
Kenmerken: Afgestemd op warme en extreme omstandigheden.
%20compressed?size=1280,720&scl=1)